مسابقه «بیست» در رادیو متولد شد/ سواد اقتصادی با آیتم‌های نمایشی
تاریخ انتشار: ۶ شهریور ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۵۶۳۸۰۰
مهرگان سوادکوهی مدیر گروه اقتصاد و جامعه با اشاره به راه‌اندازی مسابقه «بیست» و بخش‌های مختلف آن به خبرنگار مهر گفت: این مسابقه برای جذب بیشتر مخاطبان از بخش‌های متنوع نمایشی، گزارشی استفاده می‌کند تا با ارائه شیوه‌های طراحی مختلف سوالات، از یکنواختی روند مسابقه جلوگیری کند.
وی ادامه داد: نویسندگی طراحی سوالات مسابقه در یک رادیوی تخصصی نیازمند تحقیق و اطلاعات بالاست که بتوان در کنار جذابیت از تنوع بالای سوالات و گزینه‌ها برخودار باشد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
سوادکوهی بیان کرد: مخاطبان برای شرکت در این مسابقه رادیویی باید از حداقل اطلاعات اقتصادی برخوردار باشند و سوالات در سطح بالای تخصصی طرح نخواهد شد.
مدیر گروه اقتصاد و جامعه افزود: اجرای مسابقه پر هیجان مستلزم بهره‌گیری از مجریان پر انرژی است تا اشتیاق مخاطبان را تا پایان برنامه با خود همراه کند. امیر زنده‌دلان و ژاله اکبری از مجریان پر توان رادیو اقتصاد اجرای این مسابقه ۵۰ دقیقه‌ای را بر عهده دارند.
سوادکوهی با اشاره به بخش نمایشی زوج خانواده توضیح داد: در یک بخش نمایشی ۲ بازیگر در قالب همسر در مورد یکی از مباحث اقتصادی همچون سرمایه‌گذاری، بانکداری، مالیات، بیمه و غیره دیالوگ دارند و سوال مسابقه را مطرح می‌کند.
وی افزود: در آیتم نمایشی دیگر، ۲ بازیگر ۳ اشتباه عمدی را در توصیف سفرنامه ایرانگردی و سوغات و صنایع دستی شهرها بیان می کنند و شرکت کنندگان باید گزینه‌های درست را جایگزین واژه غلط کنند.
مدیر گروه جامعه و اقتصاد ادامه داد: در بخش سریع و تند برای سنجش تمرکز شرکت کنندگان جمله‌ای اقتصادی با سرعت طرح می شود و اگر شرکت کننده نتوانست پاسخ دهد تکرار آن با سرعت‌های پایین تر صورت می‌گیرد.
سوادکوهی بخش ۲۰ سوالی را از جذابیت‌های این مسابقه رادیویی دانست و افزود: شرکت کنندگان با پرسش‌هایی که با بله و خیر پاسخ داده می‌شود، می‌توانند گزینه مورد نظر مسابقه را حدس بزنند. همچنین در هر مرحله از مسابقه از گردونه‌های شانس نیز استفاده می‌کنیم تا سوالات متنوع‌تری در اختیار شرکت کنندگان قرار گیرد.
مسابقه «بیست» به تهیه کنندگی حمیده رضاسلطانی و فرزانه صادقیان از شنبه تا پنجشنبه ساعت ۲۰ از رادیو اقتصاد موج اف ام ردیف ۹۸ پخش می‌شود.
کد خبر 5872694منبع: مهر
کلیدواژه: رادیو اقتصاد رادیو برنامه رادیویی تئاتر ایران هنرمندان تئاتر فیلم کوتاه موسیقی کلاسیک فیلم سینمایی موسیقی ایرانی سینمای مستند جشنواره تئاتر فجر عکاسی شبکه دو سیما اسکار کارگردان تئاتر معرفی کتاب رادیو جوان شرکت کنندگان
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۵۶۳۸۰۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
دولت جمع‌گرا؛ مبنای اقتصاد دستوری
عصر ایران - دولت جمع‌گرا (collectivist state) به دولتی گفته می‌شود که سراسر زندگی اقتصادی را تحت کنترل خود درمی‌آورد. نمونۀ اعلای چنین دولتی، در کشورهای کمونیستی شکل گرفت. یعنی در اتحاد جماهیر شوروی و اروپای شرقی.
مداخلۀ دولت جمع‌گرا در حیات اقتصادی جامعه، بسیار فراتر از مداخلات دولت‌های توسعه‌گرا و سوسیال دموکراتیک می‌رود. این دو دولت اخیر، با هدف راهنمایی یا پشتیبانی کلی از اقتصاد خصوصی در زندگی اقتصادی مداخله می‌کنند. اما دولت جمع‌گرا در واقع اقتصاد را ملک طلق خودش می‌داند.
در شوروی و اروپای شرقی، دولت‌های جمع‌گرا می‌کوشیدند سرمایه‌گذاری خصوصی را کلاً از بین ببرند و به جای آن، اقتصادهایی با برنامه‌ریزی مرکزی، همراه با مدیریت شبکۀ وزارتخانه‌های اقتصادی و کمیته‌های برنامه‌ریزی برپا کنند.
بنابراین آنچه "اقتصاد دستوری" خوانده می‌شود، از راه سیستم برنامه‌ریزی "مستقیم" سازمان یافته بود که در نهایت بالاترین ارگان‌های حزب کمونیست آن را کنترل می‌کردند.
توجیه "جمعی کردن" دولت (یا لغو مالکیت خصوصی به سود نظام مالکیت اشتراکی یا عمومی)، از گرایش بنیادی سوسیالیسم به ارجحیت دادن مالکیت عمومی بر مالکیت خصوصی ناشی می‌شود؛ اما استفاده از دولت برای رسیدن به این هدف، بیش از آنکه ناشی از نوشته‌های مارکس و انگلس باشد، محصول تلقی مثبت از "قدرت دولت" است.
مارکس و انگلس "ملی کردن" را رد نکرده بودند. بویژه انگلس معتقد بود که در دورۀ "دیکتاتوری پرولتاریا" کنترل دولت تا کارخانه‌ها، بانک‌ها، ترابری و مانند آن‌ها گسترش می‌یابد. با این حال این دو اندیشمند کمونیست تصور می‌کردند که دولت پرولتری کاملا موقت خواهد بود و همین که اختلاف طبقاتی از بین برود، این دولت نیز رو به فرسایش خواهد گذاشت.
اما دولت جمع‌گرای شوروی همیشگی و دارای قدرتی فزاینده و بوروکراتیک شد. در زمان حکمرانی استالین، سوسیالیسم به طور کامل با دولت‌گرایی مترادف شد و پیشرفت سوسیالیسم در گسترش مسئولیت‌ها و اختیارات سازمان و تشکیلات دولتی بازتاب یافت.
دولت‌گرایی یا statism که در ایران به "اتاتیسم" مشهور شده، یعنی اعتقاد به اینکه دخالت دولت مناسب‌ترین وسیلۀ رفع دشواری‌های سیاسی یا پدیدآوردن توسعۀ اقتصادی و اجتماعی است. ایمانی ژرف و شاید تردیدناپذیر به دولت، به منزلۀ سازوکاری که با آن اقدام جمعی را می‌توان سازماندهی کرد و به هدف‌های مشترک دست یافت. زیربنای این دیدگاه را تشکیل می‌دهد.
دولت آرمانی اخلاقی، وسیله‌ای در خدمت ارادۀ عمومی تلقی می‌شود. دولت‌گرایی یا استاتیسم کاملا در نقطۀ مقابل آنارشیسم است. در آنارشیسم فرض بر این است که انسان‌ها در غیاب منبع اقتداری به نام دولت نیز می‌توانند همکاری جمعی مطلوبی داشته باشند و به زندگی خودشان سامان دهند. اما دولت‌گرایی مخالف چنین ایده‌ای است.
دولت‌گرایی در سیاست‌های حکومت که زندگی اقتصادی را تنظیم و کنترل می‌کند به روشنی دیده می‌شود. این سیاست‌ها از ملی کردنِ گزینشی و مدیریت اقتصادی (که گاه هدایت خوانده می‌شود) گرفته تا کورپوراتیسم (در هر دو شکل لیبرالی و فاشیستی) و جمع‌گرایی به شیوۀ شوروی را در بر می‌گیرد.
جمع‌گرایی در واقع حد اعلای دولت‌گرایی است. در مارکسیسم، چنانکه گفتیم، دولت‌گرایی ناشی از نگاه مثبت به دولت بود؛ نگاهی که مارکس و انگلس نداشتند. مارکس اصولا دولت را همانند دین و سرمایه، پدیده‌ای منفی می‌دانست که نهایتا باید از بین برود. غایت اندیشۀ مارکس، سرشتی آنارشیستی داشت چراکه بی‌دولتی را تجویز می‌کرد.
اما مارکسیست‌هایی که توانستند حکومت تشکیل دهند، نه تنها دولت را از بین نبردند، بلکه دولت‌هایی فراگیر یا توتالیتر تشکیل دادند که بر همۀ حوزه‌های اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی و سیاسی جامعه سلطۀ کم‌نظیری داشت؛ سلطه‌ای که در تاریخ بشر فقط در نازیسم و تا حدی هم کاتولیسیسم عصر قرون وسطی مشاهده شده. بنابراین collectivism یا جمع‌گرایی در قبال نهاد دولت را می‌توان راهی به سوی توتالیتاریسم نیز دانست.
در زندگی شخصی و اجتماعی (و نه در مقام تعیین ماهیت دولت)، جمع‌گرایی البته در برابر فردگرایی قرار می‌گیرد و لزوما پدیده‌ای منفی نیست. یعنی در بسیاری از موارد، جمع‌گرایی بر فردگرایی ارجحیت پیدا می‌کند و اصولا زمینه‌ساز همکاری بین افراد است. بنابراین جمع‌گرایی اگر رقم‌زنندۀ ماهیت و کیفیت دولت نباشد، پدیده‌ای مذموم نیست.
دولت‌های جمع‌گرا اگرچه مارکسیست بودند ولی برخلاف نظر مارکس، محصول خوش‌بینی به نهاد دولت بودند. ضمنا این دولت‌ها برخلاف غایت اندیشۀ مارکس، خودشان را نهادی موقت و نهایتا زائد در زندگی بشر نمی‌دانستند؛ چراکه اصولا با این فرض تاسیس و فربه شده بودند که بهترین نوع همکاری جمعی انسان‌ها تحت کنترل و هدایت دولت امکان‌پذیر است.
با چنین نگاهی به نهاد دولت، دلیلی برای اعتقاد به اضمحلال و انحلال نهاد دولت به عنوان نشانۀ سعادت و آزادی انسان وجود ندارد و دولت نه تنها شر ضروری نیست، بلکه خیر ضروری است.
کانال عصر ایران در تلگرام
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند